Parmak uçlarıma taktım yüzüğii,
En ucuna.
Çünkü parmak uçlarımdan dokundu bana,
kendi aleminden
ama en derininden.
Bütün sinir uçlarıma dek,
Kendi aleminden.
Onda yer çekimi, bende kaldırma kuvvetinin olmadığı bir âlem düşünün siz.
Onun ayağı yere değmeyen duyguları,
Benim ise batan gemilerim,
Havada uçan kırmızı bir balon,
Mavilikte batan gemi ve ağaca konmuş bir balık,
hayal edin siz yine.
Her ikisi de mavilikleriyle meşhur bir âlem.
O bir âlem, ben başka bir âlem.
Bi’âlem olduk sonra,
Mavilikleri ortak olan.
Benim ağaçta balıklarım onun gökyüzünde filleri var.