yalnızlık bitti. bitti gölgemin kirpik kirpik düştüğü bu yeryüzü, istencin yoksunluğu, dağların habercisi, otobüsler, trenler, istasyonların yorgunluğu bitti. geçmişten gelerek geleceğe sürülen korkulu ustalık bitti. parklarda: çocukların sessizliği, köpeklerin üşümesi, bankların çoğul hasreti bitti. bitti şuramda harcanan mevsimler, bitti. sesimde, babaların kuyularda aradığı kemikler bitti. odamın ışığından korkan mumun tedirginliği bitti. uzakların acısıyla yakınların acısının paylaştığı gurbetlik bitti. konuştum: konuşmak evim oldu. gökyüzü yeniden rengine döndü: susmanın yetkisi bitti.
yüzümün dağınıklığı, boynuma kurulan salıncaklar, gökyüzünün çatlaklığı bitti. beklediğimiz o sağanak patladı, kirli yapışkanlık bitti. kiralık konakların bekçiliği, kapkara utançlar bitti. kentlerin boğazımıza dizilmeleri, avcumuza tüneyen kapanmış bir günün hüznü bitti. geceler sabahları kovaladı durmadan, sabahların karanlıktan kaçışı bitti. sesimizi çocukların sessizliğine ödünç verdik, çocukların suskunluğu bitti.
dünyanın sularına bıraktığım harfler tertemiz bir ses oldu kuşların sesinde: umutsuzluk bitti.