Seni görüyorum,
Bedenin soğuk.
Ruhun kaplanmış aşamadığım duvarlarla,
Kalbin zincirli aştığını düşündüğün zindanlarda.
Kaçıyorsun.
Bağırma bana!
Kovalıyorum,
Sen beni dışarda bıraktıkça.
Yardım elimin kırıldığı yarınlara doğuyorum
O gün güneş doğmuştu ya!
Seni arıyorum.
Aradığımı sanıyorum ya da.
Kalbim eriyor senin umutsuzluk denizinde ki
Ben kolayca savrulmam diyorum okyanuslarına.
Hayır.
Gidiyorum yavaş yavaş..
En dibe doğru yol alıyorum karanlığında.
Seni severken yalanı tanıyorum.
Bir sözün yetiyor kesmeye bıçak gibi bileklerimi,
Yüreğimden akıyor kan damlacıkları göklere doluyor sen konuştukça..
Gidiyorsun,
Ben,
Yok ol’duğum zaman,
Biz ol’madık dedikçe sen,
Biz olmadıkça..
Ölüyorum.
İnanmıyorsun görüyorum.
Göremediklerini işte
Göremediklerine,
İnanmıyorsun.
Dostluğumuzun katili olurken kelimelerin,
Dürüstlüğün yakarken canımı öylesine,
Korkuyorum.
Sana açtıklarımı kapatıyorum yavaşça
bir kitap kapağını kapatırcasına.
İçimde ölüyorsun ki..
An’ı olabildiğince yaşasın.
Tüm olanlarsa rüyalarımdaki gibi,
Saklı,
Sadece ben’im kalsın.
Hoşça kal’sın..
– Zeynep Acim