Bir harfken uzandım mesafeler ardından, tutundum bu şehre, en bilinmez yerinden. Tüm bildiklerimi unutarak. Ve bu cümle böyle başladı. Harfler giderek çoğaldı, kelimelere dönüştü. İnsanlar insanlara eklendi, sığmadı hikayelere. Düzlükleri yokuşlar karşıladı. Bir nefeste çıkılan basamakların sonu gelmez oldu. Birer birer geçtiğim sokakların, adını aklımda tutamaz oldum. Her köşe başında ayrı bir yaşantı, ayrı bir karmaşıklık. Oysaki biraz geçte olsa anlamıştım bu şehre kendini kabul etirmenin kolay olmadığını. Benimde bir hikayem bir hatıram olsun istiyordum. Zaman benden habersiz ilerliyor, günler öylece geçip gidiyordu. Bazen bir kapının önünde otururdum uzunca, bazen de geçenleri seyredip etrafa bakardım saatlerce. Sonra birgün Galata kulesini gördüm uzaktan. Ve onu görür görmez öylece durdum. Kendimi bir an boşlukta buldum. Evet onunda bir hikayesi vardı herkesten farklı olarak. Bende bu hikayeye dahil olmak için bu şehrin kalabalığından kaçıp kaçıp, onun yanlızlığına sığındım. Bazen hiçbirşey ifade etmeyen bir cümle olurdum satırlar içinde, bazende bir şehir oluyordum Galata kadar yanlız. Gittiğim heryerde, girdiğim her sokakta Galata’ yı görme heyecanı, sevinciyle baktım yukarıya, baktım gökyüzüne. Her taraftan, her yönden görmeye, fotoğraflamaya çalıştım. Güzel günlerde de gördüm, yağmurlu günlerde de. Hikayeler anlatıldı, dileklerde bulundu, gökyüzünde hemen yerini aldı. Geçmiş ile günümüz arasında ki en büyük şahitti o ; görürdü, izlerdi ve herzaman dinlerdi yanlızlığıysa hiç değişmezdi. Boşluk ilk başlarda kaybolmak korkusunu beraberinde getirsede, bu hikayeye dahil olanlar için kaybolmaktan ziyade kendini bulmaktan geçer. Yer, şehir ve mesafe farketmeksizin bu hikayeye dahil olmak için yukarı bakmak yeterli olacaktır. Gökyüzü tüm güzelliğiyle onları karşılayacaktır ve sanırım bende artık bu hikayeye dahilim.
Çok güzel yazı fotoğraflar harika eline emeğine kadrajına sağlık burhi 😍
Eyvallah Ramço çançardas 🙂