Derin uykusundan yabancı bir sesle çekilmişti o gün. Bir kaç saniye sonra bunun telefonunun zil sesi olduğunu fark edip gözleri kapalı bir şekilde elleriyle telefonu aramaya koyuldu. İçinde uykusundan isteksizce çekilmenin verdiği öfkeyle telefonu açtı.
Arayanın kim olduğuna bakınca hatırladı. Uzun süredir görmediği arkadaşıyla önceden sözleşmişti. Bugün buluşacaklardı ve buluşmak için söz verdiği süreye az kalmıştı. Ona hemen çıktığını söyleyip telefonu kapadı. Hızlıca yatağından doğrulup üstüne dünden kalma kıyafetlerini geçirdi ve bir hışımla evden dışarı çıktı. Dışarı çıktığında birden beklemediği bir manzara ile karşılaştı. O an dünya beklediği sıcak renklerden yoksun, bembeyaz bir hale bürünmüş olduğunu fark etti.
Hızlı bir şekilde arkadaşıyla buluşacakları yere doğru giderken istemsizce bu şehre olan hayranlığının her adımında büyüdüğünü hissetti. Bir sürü yazarın, şairin bu şehir hakkında yazılarını okumuştu. Bu çimentodan ve betondan oluşan kapitalizm krallığını nasıl sevebilirler diyordu. Düşünceleri kısa bir süre sonra bu şehri örten bembeyaz örtüye kaydı.
Bembeyaz örtü altında herkes eşitti. Her şeyin bir güç gösterisi olduğu bu dünyada her yere örtülmüştü. Bütün bu sınıf farkını, eşitsizliği yok etmişti adeta. Gökdelenler de, plazalar da beyazdı, gecekondular da, köprü altları da.
Kar ayrıca insan da ayırmıyor, yargılamıyordu. Biliyordu bazılarına mutluluk getireceğini. Onun üstünde oyunlar oynanacak, kardan adamlar yapılacaktı. Mutlu olacaklardı, umut besleyeceklerdi. Bazılarına ise korku ve umutsuzluk getireceğini biliyordu. Üstünde üşüyeceklerdi, umutlarını kaybedeceklerdi belki de.
Hata yapmaktan korkmuyordu kar. Betondan şehre de, yemyeşil tarlaya da, çocuğa da, fakire de, zengine de, koyun sürüsüne de. Amansızca amaçsız dolaşan aylağa da yağıyordu, içine küçük de olsa bir umut tohumu ekiyordu. Bir sigara yaktı.
Karda mutluluk bulanların daha mutlu olmasını, umutsuzluk ve korku bulanların sıcak bir yer bulmasını ümit ederek buluşma yerine hızlı adımlarla yürüdü.
– Deniz ÖNEN