Balkondaki Hiç

Keskin keder kokusu yakıyor zihnimi.

Dokunduğum her masal kitabında nilüferlerin kan kokusu,

Deliren ben miyim aklım mı?

Bilemiyorum Mümtaz…

Gözlerini bana böyle baktıran o son kadeh miydi?

Tek çekimlik nefesim kalmış,

Ben ise müzik kutumdaki balerini izliyorum, istiklale bakan balkonumda.

Kuşlar geliyor on beş yıllık manolyama,

Fütursuzca gagalıyorlar yapraklarına bıraktığım şiirleri.

Sen tarafından sevmeye mahkum edildiğim tüm dizeler,

Gri tüylü hırçın kuşla takılıp kalıyorlar Ay’ın oltasına.

İşte o an, akrep sallamışken tekmesini on ikiyle birlikte; balkabağının küskün talihine,

Bir Ah, çekiyor kalbim tüm Eyvahların yerine!

Ve sen diyor kalbim, sen!

Ait olmakla paltomu almak arasındaki o ince kırmızı koridor,

Sen mahvettin beni!

– Şeyma EKEN