Dışarıda birbirine nefret kusan iki adamın kavgası, karşılıklı edilen küfürlerden sonra, ağızlarından dökülen kelimeler aynı. ” İnsan ol ! ”
Penceresini kapattı ve yazısını yazmaya devam etti. Birinci paragraf, ikinci paragraf, üçüncü parag… Üçüncü paragrafı tamamlayamadı, kafasına takılan ” insanlık ” meselesi, zihnini zapt ediyordu.
İnsanlık neydi? Özellikle süregelen kötü olaylardan sonra aranan bu kutlu insanlık, bahsedildiği kadar temiz miydi veya elimizi uzatsak ona dokunabilir miydik? ” İnsanlık ölmüş. ” diye söylenen insanlar… İnsanlığın yitişini anlatmayı eksik etmeyen canlı dudaklar…
Viskisinden art arda üç yudum aldı. Gözleri tekrardan penceresinden süzülüp, caddedeki kediye takıldı. Yaşlı bir kedi, ağır adımlarla balıkçının yanından geçiyordu. Kedinin kafasını çevirip balık tezgâhına bakmadığını görünce şaşırdı. Bir kitapta kedilerin ölülerini göstermediğini okumuştu. Kedinin umursamaz adımlarını, giyotinin altına giden idam mahkûmlarının adımlarına benzetti. Zamanın yavaşça, kıvrandırarak kesen ebedi giyotini görev için hazırlanıyordu…
İnsanlık bahsine geri döndü. İnsanların, biraz önce gördüğü kedi gibi çürümüş, kötü kokan taraflarını gizlemek için bir ” insanlık” kıyafeti giydiklerini düşündü. Belki de kendi ruhlarının bir bölümünü çıplak görmek insanları tiksindiriyor, bunun için yüzyıllardır dikilmiş hazır kıyafetleri kullanıp, gözlerini yormuyorlar.
Kendisiyle konuşmaya başladı. ” İnsanlık kan ağlıyor. ” Bu daha çok, kanları gizleyen süslü bir perdeden yaraya bakıp, üzülmek gibi. Belki o yarayı bütün iğrençliğiyle görüp, kötülüğümüzü de kabul edebilirsek avunduğumuz sahte, sebep olduğumuz kötülükleri gölgeleyen ” insanlık ” hayaletini kovalayabiliriz. Her insan bir parça kötüdür nihayetinde; yüzleşmekten kaçışımız, kötülük tapınaklarını ulaşılmaz kılıyor. Peki, bu yüzleşmeden neden kaçıyoruz? Sanırım biraz çaba gerektiriyor ve insanlar rahatlarını bozmak istemiyorlar.
Artık viskisini bitmişti. Düşünmekten yorgun düştü, kendini yatağına bıraktı. Bir ” insan ” gibi…
– Cüneyt BEŞİRLİ