Biraz sancı, biraz bilek ağrısı
Belki az’dım bu dünyaya ama durmadan kendime taşardım.
Size daha birçok neden sayardım
Meçhuldü sözlerimin akıbeti
Sonunda buna inandım.
Bükülmez sandımdı bileğimi
Bükülünce
Bir köşede kalbimle kaldım.
Yenilmek insan eder derdim
Bunca evrimi gecikmiş ruhun içinde
İnsan olmaktan usandım.
Bir mermi kovanı buldum küçükken
Dolusu babamın cebindeydi
Boşu her sokak köşesinde.
Birinin ya patlarsa endişesi
Diğerinin ürkütücü sesi
Bir yerlere yerleşmiş içimde
Sonradan anladım…
Bir ritmi vardı, aceleci
Hiç durmadan devam ederdi
Ölüm isterdi
Kan isterdi
Savaştı bu çocukken bile iyi bilinirdi ismi.
Yarım kalan bir şarkıyı tamamlayamamak gibiydi,
Bazen durabilir ama hiç bitmezdi
Alışmıştık
O olmazsa zaten hiç olmayacak gibiydik,
O olunca da yaşamın bir şeye benzememesine içerlerdik.
Sevmek gibiydi işte
Bir ritmi vardı.
Solumda atan şey gibiydi
İşte o sesi kimse anlamadı.
Bilmiyorum nedendi?
Oysa taptığım putları yemem açlığımdandı
Zaten putu yiyen bendim
Zira artık tanrı içimde dedim.
Affettim kendimi
Ne vardı?
Elimde iki mermi kovanı
Biri boş
Vurulan kimse ardında bir deli bıraktı.
– Ece Gize Demir