Kayıp bir kimliğim bu köhne şehirde
Ne şairim! Ne de bir umudum var!
Şimdi şair olmak vardı giderayak
Senin gözlerine, ellerine, kirpiklerine…
Ve sevgili…
Bilmiyorsun daha şair olmak zor meziyet
Hamal olmak derde, imgelere, hüzne…
Sevgili,
En çok işçidir şair,
Sabaha dek kanar parmaklarının nasırı,
Tuz basar kanayan yerlerine
Avuç avuç…
En çok çöpçüdür şair,
Umut süpürür kentin düş çöplüklerinden.
Hurdaya ayrılmış umutlardan demet yapar
Senin hırçın saçlarına…
En çok bekçidir şair,
Sokak sokak dolaşıp yıldızlar toplar
Göğe asar.
Göğün yaralı göğsüne
Işıklar yamar.
En çok annedir şair,
Geceler boyu emzirir hüzünlerini
Umut giydirir gecenin üşüyen sükûtuna
Ve ben şair olsaydım sevgilim,
En çok gözlerini anlatmak isterdim
Sürmesi gece olan gözlerini…
Canan ÇOLAK